– Κε Γαρυφαλλάκη, τι ήταν αυτό που σας έκανε να πιάσετε το πινέλο και να ξεκινήσετε τη ζωγραφική ;

Έχοντας κάνει δύο σχέδια με παστέλ στα 17 μου, από τότε δεν έτυχε να ασχοληθώ αλλά ούτε και να αισθανθώ την ανάγκη έκφρασης μέσα από την ζωγραφική, παρά μόνο σαν θεατής.
Στα τέλη του 2010, τυχαία παρατηρώντας μία υπαίθρια διοργάνωση δημιουργίας και έκθεσης έργων φοιτητών και νέων απόφοιτων της ΑΣΚΤ, πέρασε από το μυαλό μου η σκέψη να δοκιμάσω κι εγώ. Το είδα περισσότερο σαν χαλάρωση στον ελεύθερο χρόνο εκτός δουλειάς και ιδιαίτερα λόγω των έντονων ημερών που όλοι δυστυχώς συνεχίζουμε να βιώνουμε.
Γύρισα στο σπίτι μου την ίδια μέρα όχι αναζητώντας πιθανώς ένα μολύβι και ένα χαρτί, αλλά με καβαλέτο, πέντε χρώματα που διάλεξα στην τύχη , δύο πινέλα και δύο μικρούς καμβάδες ζωγραφίζοντας μέχρι το πρωί.
Αν και απλά το να χαλαρώνεις μετά από μια έντονη μέρα είναι σίγουρα πολύ σημαντικό, ευτυχώς στην δική μου περίπτωση η ζωγραφική μου προσφέρει συναισθήματα πρωτόγνωρα σε κάθε έργο τόσο κατά την διάρκεια της σύλληψης όσο και της δημιουργίας.

– Από πού  πιστεύετε πηγάζει η έμπνευσή σας ;

Κάποιες φορές, έχοντας αρχίσει ένα έργο, προσπαθώ να θυμηθώ από που πήρα την ιδέα και πραγματικά δεν μπορώ. Νομίζω πως είναι ένα σύνολο μιας εικόνας που θα δω, μιας λέξης που θα περάσει από μπροστά μου και που αυτόματα θα συνδυαστεί με κάποια άλλη ή θα παραφρασθεί και θα με οδηγήσει ξανά σε μια εικόνα.
Άλλες φορές μια τυχαία πινελιά ίσως αλλάξει όλο το θέμα απρόσμενα. Είναι το κομμάτι του ονείρου που σε πάει εκεί που θέλει απαιτώντας μία μικρή ή και μεγάλη συγκατάθεση από εσένα τον ίδιο.

– Αγαπημένος Έλληνας καλλιτέχνης ;

Είναι δύο οι αγαπημένοι μου, μη μπορώντας αναφέροντας  τον ένα να παραλείψω τον άλλο. Τόσο διαφορετικοί αλλά και τόσο συναρπαστικοί στα μάτια μου.
Ο ένας είναι ο Νικόλαος Γύζης του οποίου πίνακα έμεινα να κοιτάω επί μισή ώρα, απαγκιστρωμένος από το συναίσθημα που έβγαζε και παρατηρώντας την παραμικρή πινελιά που θα μπορούσα να διακρίνω. Δεν έχω το θάρρος να μιλήσω για έναν καλλιτέχνη σαν και αυτόν, παραμένω μόνο με αυτό που μου αφήνουν μέσα μου τα έργα του.
Ο άλλος είναι ο Μάκης Θεοφυλακτόπουλος . Την επόμενη μέρα αυτής της πρώτης μου επαφής με τον καμβά, αναζήτησα τρέχουσες εκθέσεις για να επισκεφθώ. Πρώτο αποτέλεσμα της αναζήτησής μου ήταν η αναδρομική έκθεσή του στο Μουσείο Μπενάκη με τίτλο «ΤΥΧΕΣ ΤΗΣ ΥΛΗΣ». Εκείνη την μέρα ,δεν θυμάμαι, αλλά πρέπει να έκλεισα εγώ το Μουσείο….
Οι απλές φόρμες , κάποιες τόσο σκοτεινές αλλά και συγχρόνως τόσο φωτεινές με συνάρπασαν. Χειρισμός της ύλης και αποδόμηση που στα μάτια μου φανέρωσε και την παραμικρή λεπτομέρεια ενός προσώπου ή μιας φιγούρας που προσπαθούσα να ανακαλύψω μέσα από ένα συναίσθημα που –ίσως- ήταν μόνο δικό μου.

– Τι σημαίνει Τέχνη για εσάς ;

Τέχνη για μένα είναι να κάνεις κάτι με πάθος και με επιμονή στην εξέλιξη.
Να του δίνεις , να σου δίνει….και πάλι από την αρχή. Ένα εισιτήριο για ένα ταξίδι που αλλού έχεις σχεδιάσει να πας , αλλού πας τελικά αλλά πάντα, τόσο η διαδρομή όσο και οι αναμνήσεις του τόπου που επισκέπτεσαι καταλήγουν αλησμόνητες.
Μιλώντας για ζωγραφική, νομίζω ότι τέχνη είναι ό,τι κάνεις να μην είναι φιλτραρισμένο στο μυαλό σου από την όποια αναστολή με σκοπό να οδηγήσει το αποτέλεσμα να είναι αρεστό σε κάποιους ή σε περισσότερους. Τότε παύεις να είσαι εσύ.
Ίσως, αν σε ενδιαφέρει να αρέσεις, αυτές οι αναστολές να είναι εκείνες που θα πρέπει να αποφύγεις παραμένοντας αληθινός και ειλικρινής πάνω απ΄ όλα με τον εαυτό σου.

– Απόκοσμες φιγούρες, παράξενα όντα…που αποσκοπούν ; Tι μήνυμα θέλετε να δώσετε στο θεατή ;

Όσο προχωρούσα, έβλεπα σε κάποια έργα μου ότι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ήταν ενταγμένο το υγρό στοιχείο. Έτσι στα τρία τελευταία μου αποφάσισα να βουτήξω πιο βαθειά, στα πιο σκοτεινά μέρη του βυθού. Είναι μέρη που ίσως θα φοβόσουν να επισκεφθείς αλλά και που ταυτόχρονα είναι τόσο γαλήνια κρύβοντας πανέμορφες εικόνες είτε έμβιες είτε όχι. Μπορείς να συναντήσεις εσωτερική ομορφιά με απουσία της εξωτερικής, αυτής που συνήθως μας προσελκύει αρχικά ή που αναζητάμε ή κρίνουμε μέσα από αυτή.
Όπως είπα και παραπάνω, μια παράφραση λέξης ή και μια τυχαία πινελιά με οδηγούν στο θέμα …στο Drop me a line…στην Libra…στην Catharsis…στον Hippocrite…στην MEDuse….στον Father Conchiglivs.
Στην αρχή προσπαθούσα να εξηγήσω στους φίλους μου την λογική κάποιου έργου μου θέλοντας να μοιραστώ μαζί τους και τις σκέψεις μου. Λαμβάνοντας διαφορετικές γνώμες για το τι ήθελε να πει κάποιο έργο, κατέληξα ότι είναι προτιμότερο να μην περιγράφω ο ίδιος κάποιο μήνυμα στον θεατή στερώντας από εκείνον την όποια δική του αντίληψη και από εμένα μία τυχόν νέα, μέσα από τα δικά του μάτια. Ίσως το ταξίδι του να έχει διαφορετικό προορισμό από το δικό μου….και συνήθως έτσι συμβαίνει.

– Στη δουλειά σας οι εναλλαγές του φωτός είναι πολύ έντονες και υπάρχει μια ιδιαίτερη αρμονία στους χρωματικούς τόνους.

Όσο για τις έντονες εναλλαγές του φωτός , η λογική του chiaroscuro ανέκαθεν με συνάρπαζε στα πάντα…το ίδιο και στη ζωγραφική…Το συναίσθημα που ένοιωσα όταν είδα από κοντά έργα του Rembrandt και του Caravaggio ήταν μοναδικό και δεν ξεχνιέται με τίποτα…
Τώρα, αν παρατηρείτε την αρμονία που αναφέρατε δεν έχω παρά να με χαροποιεί ιδιαίτερα το σχόλιο.
Προσπαθώ να εξελιχθώ μαθαίνοντας από τα λάθη μου, παρατηρώντας, μελετώντας, επεξεργαζόμενος τις γνώμες όλων – σχετικών με την τέχνη ή μη. Πάντως το να φτάνεις κάποιες φορές χωρίς πυξίδα σε άγνωστους για σένα τόπους είναι μαγευτικό κι ας είναι η διαδρομή μεγαλύτερη.

– Θεωρείτε τη ζωγραφική ένα ευχάριστο χόμπι ή σκέφτεστε στο μέλλον να εκθέσετε τη δουλειά σας ;

Πλέον το πάθος αλλά και η ανάγκη μου να ζωγραφίσω δεν θα την έκαναν να χαρακτηριστεί ως απλά χόμπι.  Χωρίς να είναι αυτοσκοπός , θα ήταν μεγάλη μου χαρά και τιμή να μπορέσω κάποια στιγμή να εκθέσω την δουλειά μου έχοντας φυσικά θεωρήσει πρώτα ο ίδιος ότι τουλάχιστον θα έχω να πω και να μοιραστώ κάτι μέσω αυτής.

– Πως σχολιάζετε την αντιμετώπιση των νέων καλλιτεχνών από τις καταξιωμένες γκαλερί ;

Θα ήμουν άδικος αν σχολίαζα, γιατί πραγματικά δεν έχω την παραμικρή προσωπική εμπειρία στο συγκεκριμένο και θα μπορούσα να κρίνω μόνο έτσι.
Πιστεύω ότι, όπως είναι δύσκολο να αναδειχθείς σε ένα συνεχώς μεταβαλλόμενο και άκρως απαιτητικό περιβάλλον εργασίας, η ανάδειξη στον τομέα της τέχνης δεν θα αποτελεί εξαίρεση. Ιδιαίτερα η διαφορετικότητα που χαρακτηρίζει την τέχνη ίσως κάνει τα πράγματα πολύ πιο δύσκολα αλλά και πιο συναρπαστικά.
Αν και τιμητικό να εκθέσει κάποιος σε μια καταξιωμένη γκαλερί , με την μικρή μου πείρα σε αυτό που βλέπω γύρω μου, η γνώμη μου είναι ότι πλέον δεν είναι αναγκαίο –τουλάχιστον μόνο του- για να αναδείξει κάποιον. Τόσο τα νέα μέσα προβολής διαδικτυακά όσο και εναλλακτικοί χώροι που όλο γίνονται και περισσότεροι, προσφέρουν μια εξαιρετική δυνατότητα προβολής.

– Ποια είναι η άποψή σας για τις τρέχουσες πολιτικοοικονομικές εξελίξεις στη χώρα μας ;

Η Ελλάδα είχε ένα απόστημα που όχι μόνο δε θεραπεύτηκε αλλά έσπασε μολύνοντας ,κάποιες φορές άδικα, και τις όποιες γύρω υγιείς περιοχές του ταλαιπωρημένου σώματός της.
Η ανάγκη τακτοποίησης των του οίκου μας δεν μπορεί να αφήνει κανέναν αδιάφορο όπως το ίδιο και οι άνθρωποι που αυτοκτονούν, αυτοί που υποσιτίζονται ή που δεν έχουν την δυνατότητα να αγοράσουν τα φάρμακά τους στην Ευρώπη του 2013.
Θέλοντας να παραμείνω ρεαλιστής, έχω ανάγκη να παραμείνω και αισιόδοξος για να πάμε παρακάτω.

– Αυτή την εποχή είναι αρκετά δύσκολο για έναν νέο καλλιτέχνη να διεισδύσει στον χώρο της ελληνικής αγοράς Τέχνης.  Πείτε μας την άποψή σας για αυτό.

Δεν έχω κάποια γνώση σε αυτό. Αν και σε καιρούς κρίσης λένε πως η τέχνη όπως και η αγορά της κινείται ανοδικά, μιλώντας για την Ελλάδα δεν μπορεί παρά η τόσο μεγάλη οικονομική στενότητα να επηρεάζει τα πάντα …πόσο μάλλον την αγορά που αφορά ειδικά σε νεώτερους καλλιτέχνες.

– Ποια η γνώμη σας για την Ελληνική αγορά Τέχνης σήμερα ? Πολλά ακούγονται για την σταδιακή «εξαφάνισή» της, καθώς αναμασούμε τα ίδια μοτίβα έργων χωρίς να υπάρχει κάτι νέο, κάτι διαφορετικό στον ορίζοντα.

Νομίζω ότι σχεδόν τίποτε στο σύνολό του δεν προέρχεται από απόλυτη παρθενογέννεση, αν ήταν έτσι δεν θα είχαν αφήσει οι προηγούμενοι κάποιο στίγμα επάνω μας είτε σαν θεατές είτε σαν δημιουργούς.
Από την άλλη το συναίσθημα του δημιουργού πάνω σε κάθε έργο δεν μπορεί παρά να είναι μοναδικό , όπως εξάλλου και η σχέση του δημιουργού με τον κάθε ένα διαφορετικό θεατή.
Κατά την γνώμη μου μόνο το ενδιαφέρον θα μπορούσε ,όχι να εξαφανισθεί, αλλά να μειωθεί προσωρινά και αυτό δεν έχει να κάνει με μοτίβα ή τάσεις.
Σίγουρα βέβαια, όταν το κάπως καθιερωμένο ενωθεί με ό,τι πρωτοποριακό δεν μπορεί παρά να ελκύσει τα μάτια των περισσότερων είτε θετικά είτε αρνητικά. Το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτό ταράζει τα νερά και αυτό είναι θετικό.