Μια σύμπραξη του προφανούς με το ανομολόγητο
Γκαλερί Αργώ – Αθήνα
Μαρ – Απρ 2014
Αν κάτι, σου δίνει την εντύπωση πως, «εκεί», «ως τέτοιο» και «έτσι», έπρεπε να είναι…
Αν κάτι σε τραβάει να το κοιτάς, και μετά από μια μέρα ή από δυο…
θα ήθελες να το ξανακοιτάζεις…
Αν αυτό το κάτι …κάτι σου θυμίζει, αλλά μπορεί – έστω και σιωπηλά –
να παραδεχτείς, πως σε πρόλαβε: το είπε πριν από εσένα…
Αν για εκείνον που έφτιαξε κάτι – που σου γεννά όλα τα παραπάνω – νοιώθεις πως έχει κι άλλα
πολλά να πει… και θα ‘θελες να είσαι εκεί και να τα δεις…
… τότε μάλλον – ο καλλιτέχνης – καλά έκανε και πίστεψε στην έμπνευση του!
Δεν είμαι κριτικός, δεν είναι ο τομέας μου η ζωγραφική… και με τιμά διπλά η πρόταση του φίλου
Βασίλη, να γράψω δυο λόγια για αυτήν, την πρώτη του έκθεση. Κι όλα τα παραπάνω, για εκείνον
και αυτήν, την πρώτη του έκθεση τα γράφω.
Η τέχνη σε όποια της μορφή συν-κινεί, όταν αφορά για κάποιους εύληπτους ή ανομολόγητους
λόγους τον «θεατή» ….αν η έμπνευση και το κίνητρο του καλλιτέχνη κάτι θέλει να πει,
μια απάντηση να δώσει, σε αυτό το σήμερα: το δικό του και το δικό μας. Ο χρόνος και η άσκηση
σμιλεύουν την πιο ενδιαφέρουσα τεχνική, στην όποια μορφή τέχνης.
Εκείνο που δεν αποχτιέται – συν τω χρόνω – είναι «η ψυχή»… το τάλαντο.
Κι αν όπως ψυχανεμίζομαι, έχουμε σώμα – ψυχή και μυαλό… εδώ
– στο κατώφλι μιας τόσο ενδιαφέρουσας στιγμής της ανθρωπότητας –
το έργο τέχνης πρέπει να αρθρώνει έκφραση και των τριών αυτών διαστάσεων.
Και πάλι θα πω: «κι αυτά, τα είδα στα έργα του Βασίλη».
Είναι σπουδαίο να τολμάς «να πεις» αυτό που εμπνεύστηκες, με θάρρος και υπομονή.
Είναι σπουδαίο να εμπιστεύεσαι την έμπνευσή σου για να εκπλαγείς εσύ ο ίδιος…
και όχι για να εκπλήξεις.
Είναι σπουδαίο να μην κάνεις «σκόντο» στην αρχική σου ιδέα… να μην αποφεύγεις την δυσκολία.
Είναι σπουδαίο να τολμάς ν’ αφήνεσαι «… όπου ξέρει τ’ αγέρι, όπου θέλει τ’ αγέρι…»
…ν’ αφήνεις χώρο στο απροσδόκητο – στο χιούμορ, να υπάρξουν.
Θέλει ταλέντο: να «πιάνεις» και ν’ αναδεικνύεις την στιγμή – χωρίς να απαιτείς από αυτήν να
σ’ αναδείξει!
Νοιώθω ακόμα να με κοιτούν εκείνα τα μάτια της «Dipusaea».
Ανησυχώ αν το ψάρι βούτηξε τελικά στον νιπτήρα … και η « Catharsis» επήλθε…
αν η θάλασσα ξεχείλισε- ολόκληρη … «In and out»…
Πόσο θα τό ‘θελα να «δώσω ένα χέρι» στον Ορέστη του Βασίλη…
καθώς τόσο πολύ κάτι δικό μου, μου θυμίζει.
Θα ‘θελα να σταθώ ώρα πολύ: να ψάξω – να βρω, πώς το μπορεί και κοιτάζει έτσι απόλυτα
εκείνο το «κάτι»… η Μέδουσά σου, Βασίλη…
Κι είν’ άραγε «ευχή ή κατάρα»… να σ’ ακολουθεί μια «Ray of light»;
Πάνω απ’ όλα, σε εσένα Βασίλη, θα ήθελα να ευχηθώ – από καρδιάς – κάθε καλό και κάθε επιτυχία.
Ευχαριστώ.
Ναταλία Καποδίστρια
Ηθοποιός
